نکات عقد حواله در قانون مدنی ایران

نکات عقد حواله در قانون مدنی ایران

براساس مواد 725 تا 733  قانون مدنی ایران که اشعار می دارد:

ماده ۷۲۵ – حواله محقق نمی شود مگربا رضای محتال و قبول محال علیه .
ماده ۷۲۶ – برای صحت حواله لازم نیست که محال علیه مدیون به محیل باشد در این صورت محال علیه پس از قبولی در حکم ضامن است .
ماده ۷۲۸ – درصحت حواله ملائت محال علیه شرط نیست .
ماده ۷۲۹ – هرگاه دقت حواله محال علیه معسربوده و محتال جاهل به اعسار او باشد محتال می تواندحواله را فسخ و به محیل رجوع کند.
ماده ۷۳۰ – پس ازتحقیق حواله ذمه محیل ازدینی که حواله داده بری وذمه محال علیه مشغول می شود.
ماده ۷۳۱ – درصورتی که محال علیه مدیون محیل نبوده بعد از اداء وجه حواله می تواند به همان مقداری که پرداخته است رجوع به محیل نماید.
ماده ۷۳۲ – حواله عقدی است لازم وهیچیک ازمحیل ومحتال و محال علیه نمی تواندآن را فسخ کند مگردرمورد ماده ۷۲۹ و یا درصورتی که خیار فسخ شرط شده باشد.
ماده ۷۳۳ – اگردر بیع بایع حواله داده باشدکه مشتری ثمن را به شخصی بدهد یا مشتری حواله داده باشدکه بایع ثمن را ازکسی بگیرد وبعد بطلان بیع معلوم گردد حواله باطل می شود و اگر محتال ثمن را خذ کرده باشد باید مسترد دارد ولی اگربیع بواسطه فسخ یا اقاله منفسخ شود حواله باطل نبوده لیکن محال علیه بری و بایع یا مشتری می تواند به یکدیگر رجوع کند.مفاد این ماده درمورد سایرتعهدات نیزجاری خواهدبود.